کاراکال در برخورد با انسان و وسایل نقلیه، حیوان بسیار ترسویی است و گاهی هنگام مواجه با اتومبیل کاملاً متوحش و بی حرکت میشود به طوری که میتوان آن را با دست گرفت (تا کنون محیط بانان زیادی به تصور اینکه حیوان مریض است، آن را دستگیر و جهت مداوا منتقل کرده اند). طبیعت رامشونده و مهارت شکارگری بالای این حیوان موجب شده تا آن را از روزگاران باستان به عنوان حیوان شکاری اهلی کنند.
البته کاراکال در مقایسه با خویشاوند گربهسان خود یوز، حیوانی کوچکتر، ضعیفتر و کندتر است. به همین جهت یوز حیوان شکاری بسیار مرغوبتر و محبوبتری از کاراکال بود و کاراکال بیشتر برای شکار حیوانات کوچک مثل خرگوش ها و غزال های جوان پرورش داده میشد. علی نسوی که متخصص نگهداری از حیوانات شکاری بود در بازنامه خود مینویسد که کاراکال فقط برای شکار خرگوش صحرایی مناسب است با این حال از یک استاد دیگر این فن، ابوالقاسم اصفهانی، نقل میکند که کاراکال توانایی شکار مرغابی، هوبره و درنا را هم دارد.
کاراکال امروزه نیز گاهی به عنوان حیوان خانگی نگهداری میشود و بهخوبی با زندگی در کنار انسان خو میگیرد. شکار این حیوان برای استفاده از پوستش بهویژه در غرب و مرکز آفریقا تهدیدی برای ادامهٔ حیات اوست.
بسیاری از کشاورزان این حیوان را آفت میدانند چون ممکن است به حیوانات خانگی همچون ماکیان یا گوسفند و بز حمله کند. دیدن کاراکال در حیات وحش حتی در مناطقی که فراوانی زیادی دارند، بهندرت اتفاق میافتد چراکه این حیوان خود را بهخوبی پنهان میکند.
منبع:از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
برچسب : نویسنده : iranian-animals بازدید : 162